tignum

tignum, i, n. ( masc. collat. form, plur. tigni, Liv. 44, 5, 4; but Weissenb. reads tigno) [root tek-; Gr. etekon, tiktô, whence technê, tektôn, texo], building-stuff, building-materials (syn. trabs).

I.

In gen. (ante-class. and in jurid. lang.):

tigni appellatione in lege duodecim tabularum omne genus materiae, ex quā aedificia constant, significatur,

Dig. 50, 16, 62; cf.:

tigni autem appellatione continetur omnis materia, ex quā aedificium constat vineaeque necessaria. Unde quidam aiunt, tegulam quoque et lapidem et testam ceteraque, si qua aedificiis sunt utilia (tigna enim a tegendo dicta sunt) hoc amplius et calcem et harenam tignorum appellatione contineri,

ib. 47, 3 (de tigno juncto), 1.—

II.

In partic., a piece or stick of timber, a trunk of a tree, a log, beam (class.):

venit imber... Tigna putrefacit,

Plaut. Most. 1, 2, 31:

tigna trabesque,

Lucr. 2, 192; so,

with trabes,

id. 6, 241:

supra eum locum duo tigna transversa injecerunt,

Caes. B. C. 2, 9:

et levia radere tigna Et terebrare etiam ac pertundere perque forare,

Lucr. 5, 1266:

tigna bina sesquipedalia in flumen defixerat,

Caes. B. G. 4, 17; cf. id. B. C. 2, 10; 2, 15:

torquet ingens machina tignum,

Hor. Ep. 2, 2, 73; id. A. P. 279:

summo quae pendet aranea tigno,

Ov. M. 4, 179; 8, 648; Sen. Ep. 120, 7:

cava,

i. e. ships, Prop. 4 (5), 6, 50.